หิ่งห้อยก็ไม่ต่างจากวัยรุ่นหลายคนที่ล้วนมีแสงสว่างของตัวเอง หรือก็คือความสามารถ,ตัวตนที่รอวันส่องประกาย เพียงแต่หลายคนยังหามันไม่พบ ค้นไม่เจอ หรือต่อให้พบก็ไม่รู้จักวิธีขัดเกลาให้ตนส่องสว่าง

“การแข่งขันห่าอะไรล่ะ! ช่างเป็นการแข่งขันที่แสนประเสริฐเหลือเกิน ถ้าคุณอยู่ข้างเดียวกับคนเจ๋งๆละก็ มันคือการแข่งขัน ผมยอมรับ แต่ถ้าคุณอยู่อีกข้างหนึ่ง ข้างที่ไม่มีคนเจ๋งๆอยู่ด้วย แล้วมันจะเป็นการแข่งขันได้อย่างไร ไม่ใช่เลย ไม่มีการแข่งขันใดๆทั้งสิ้น” – โฮลเดน คอลฟีลด์

การสวมบทบาทนั้นคือวิธีสุดท้ายที่ผมใช้อ้อนวอนขอความรักจากมนุษย์ แม้จะหวาดกลัวมนุษย์จับจิต แต่ผมก็ไม่อาจตัดขาดจากพวกเขาได้

ฟ้าสีเทาและแสงทึมๆของฤดูฝนยิ่งเพิ่มพูนความหม่นหมองในใจมากขึ้นไปอีก หากต้องการอ่านอะไรหม่นๆเพื่อตอกย้ำซ้ำเติมความหม่นหมองของชีวิต หนังสือเล่มนี้เป็นอะไรที่เราอยากให้ท่านลองพิจารณา

เช่นนั้นก็จงสวมหมวกทองคำ หากนั่นทำให้เธอรัญจวนใจ หากคุณกระโดดได้สูงไฉน จงกระโดดเพื่อเธอด้วย กระทั่งเธอร้องร่ำรำพัน “ที่รัก ผู้สวมหมวกทองคำและกระโดดได้สูง ฉันต้องรักเธอ!”